Over Sofie

Een eerste zaak die ik misschien best al vermeld, is dat ik eigenlijk nogal op mijn privacy gesteld ben…. Dus een tekst al deze schrijven voor een website, is wel een grote uitdaging.

Nu zijn er natuurlijk wel nog een aantal andere zaken die belangrijk zijn om te weten over mij in context van dit project.

Even wat professionele achtergrond: In 2003 begon ik aan de studies diergeneeskunde aan de Universiteit van Gent. Na een heel fysiek én mentaal zwaar laatste jaar, studeerde ik af in 2009 vanuit de “optie paard”. Na enkele maanden rust en recupereren, begon een periode van solliciteren, vooral in het buitenland, en experimenteren met hoe ik mijn carrière wou starten. Het was voor mij al snel duidelijk dat eerstelijns diergeneeskunde, zowel voor paard als voor hond en kat, niets voor mij was. Ik wou meer in de diepte gaan, “specialiseren”, maar, zonder het overzicht te verliezen. Want veel specialisten weten heel veel over hun eigen vakgebied, maar verliezen het overzicht en de verbanden, en dat wou ik toch ook niet (iets wat veel duidelijker merkbaar is binnen de humane geneeskunde trouwens). Geen vakjes-specialisatie voor mij! Maar wat dan wel…

Ik belandde uiteindelijk terug bij de universiteit zelf, eerst via een doctoraat in samenwerking met een bedrijf, maar dat raakte niet van de grond gezien we toen maar geen regering gevormd kregen… en dat is nodig om een beurs goedgekeurd te krijgen. Maar dit draaide goed uit, want in 2011 kon ik starten met een specialisatie  in diervoeding. Een ideale match zo bleek, want voeding, dat heeft elk wezen nodig, in alle omstandigheden, en kan je zowel preventief als curatief inzetten. Daarnaast leerde ik ook over de diersoorten heen, wat ook op mijn eigen voeding een grote impact had. Tenslotte zijn wij ook nog steeds dieren…

In 2015 volgde het europees examen waar ik jaren toe gewerkt had, want ook binnen de diergeneeskunde bestaan er specialisten. Om hieraan deel te nemen, ben ik ver over mijn grenzen moeten gaan. Veel rust was er ook niet mogelijk erna, maar ik kende ondertussen alle “trukken van de foor” om mijn lichaam functioneel te houden. (Dit is uiteraard de heel korte versie, net zoals velen, is mijn verhaal wel wat complexer dan dit, maar dat hou ik liever van het internet).

Uiteindelijk heeft mijn lichaam het begeven in 2017. Met al mijn kennis had ik enkel het onvermijdelijke kunnen uitstellen. En mijn lichaam veel verder opgebrand dan “maar” een burn-out. Uiteraard heeft dat wel een tijd geduurd vooraleer ik me daarbij kon neerleggen. Acceptatie…. voor mij wou dat zeggen “opgeven” of “verliezen” of “je erbij neerleggen”.

Tegen 2019, en na dat een hele boel andere stresserende factoren uit mijn leven waren, kon ik eindelijk de knop omdraaien. Acceptatie…. dat is enkel vaststellen hoe de situatie nu is. En enkel van daaruit kan je naar de toekomst beginnen werken.

Net als bij velen ging dit vooraf door een hele resem aan medische onderzoeken, zowel via de “vermoeidheidskliniek” van het UZ Gent, als allerhande andere specialisten. En net als bij velen die kampen met “somatisch onverklaarbare lichamelijke klachten” of SOLK, vermoeidheids-gerelateerde gezondheidsklachten, chronisch vermoeidheidssyndroom of cvs, fibromyalgie en allerhande andere “chronische ziekten”, brachten die onderzoeken mij weinig verder richting herstel.

En dus ben ik maar zelf alles gaan uitzoeken, gebruikmakende van mijn eigen medische kennis, ervaring met wetenschappelijk onderzoek en academische artikels, en het behandelen van patiënten met “voedingstherapie”. Ik werd mijn eigen patiënt. In mijn onderzoek ging ik heel breed, kwam ik veel interessante dingen tegen, en bracht die ook samen tot een groot systeem. Want ook hier, in de “alternatieve” geneeskunde, zie je dezelfde valkuilen van “hokjesdenken” als in de klassieke geneeskunde.

Van Engelstalige wetenschappelijke en academische teksten, viel ik terug naar simpele Nederlandstalige romans. Mijn grootste kracht, mijn hersenen, kon ik nog amper gebruiken. En van een hele dag in de kliniek van hot naar her lopen, had ik na 10 minuten wandelen een bankje nodig om terug op adem te komen.

Beetje bij beetje, want dit ging enorm traag, heb ik mijn mogelijkheden kunnen vergroten. Tot ik nu op het punt gekomen ben, dat ik deze kennis wil delen met anderen. Want ik had geluk. Dankzij mijn achtergrond was ik heel snel weg met de concepten, kon ik verbanden zien die anderen over het hoofd sloegen, kon ik rechtstreeks naar de bron van Engelstalige artikels. En na al die jaren les-ervaring, zou het zonde zijn om daar niet verder iets mee proberen te doen.

In een poging om het toch wat op te fleuren en leuker te maken op deze pagina, hieronder wat random weetjes over mij ;-)